Vaderdag – de Nacht van Gulpen en nieuwe wegen

Het is juni 2005 als ik, samen met vele wandelaars, van start ga in Gulpen. 70 Kilometer lopen, het  vertrek is na zonsondergang, en de nacht staat op ons te wachten. Voorop de Limburgse vlag en de jachthoorn. Met een tempo van 6 km per uur, heuvel op en heuvel af. Na 60 km tijdens de pauze in de hal van een school, gelijktijdig met honderden wandelaars, werd ik ’n kort moment onwel. Vanuit de frisse buitenlucht naar binnen, daar was het warm en ik was moe. De organisatoren vragen mij letterlijk om te stoppen en mijn wedstrijdpas in te leveren.

Dit was niet mijn doel en is dan ook niet gebeurd. Ik liep met een groepje en ik vroeg aan een van hen om ‘mijn oude schoenen op te halen in de auto, die stond om de hoek’. Na een kop bouillon, paracetamol en ‘op mijn oude schoenen’, liep ik ‘verlicht’ de tocht uit.

Yes! Dit had ik nog nooit gedaan en het was mij gelukt om 70 km te wandelen!

Kennedymarsen, Mont-Ventoux, Pieterpad, Heuvelland-vierdaagse, mijn tocht richting Santiago enz. enz, waren het gevolg van De Nacht in 2005….

Sinds oktober 2004 had ik een nieuwe status; van ‘gehuwd met’, was ik verschoven naar ‘weduwe van’, na de zelf gekozen dood van de vader van mijn kinderen. In die periode van rouw, ben ik gaan wandelen. Van kleine afstanden, tot steeds een beetje verder. Ik voelde dat de kadans van het lopen mij liet aarden en momenten gaf van rust. De natuur was vanaf toen onbewust en bewust een van mijn grote ‘helpers’.

Bovenstaand gaat over een fysieke uitdaging en maar een heel klein beetje over de afspiegeling van mijn binnenwereld. Het wandelen was gebleven maar na een aantal Kennedymarsen en lange tochten, stonden die niet meer op mijn jaarlijkse agenda.

Het is het voorjaar van 2023, als mijn dochter vraagt ‘mam, de Nacht van Gulpen’ heb jij ooit gelopen toch, zou je dat nog kunnen?’

Tja, dit was een vraag die niet zomaar kwam. We plande enkele oefentochten en liepen samen glorieus De Nacht uit. Vooraf kreeg ik af en toe een moment van onrust. Kon mijn lichaam dit fysiek nog aan?

De avond ervoor een bruiloft, logees in huis en aansluitend aan De Nacht gingen we, na een snelle douche, door naar Guus Meewis…. Nee, ik besef dit was niet de slimste nazit en niet normaal, maar Ok dat terzijde. De gezellige uurtjes vanuit de skybox was een gave plek om wederom gast te zijn bij dit concert én dansend na te genieten van de tocht. Gelukt. Plezier! En mijn (ons) jarenlange credo ‘gaat niet, bestaat niet’, had stand gehouden.

Begin juli 2023. Uit het niets, zei mijn zoon, ‘mam, ik ga de Kennedymars lopen met mijn neefje’. Waarop ik dacht, ‘ook dit is een droom’, om eerst met mijn dochter en nu met mijn zoon op dezelfde tocht te zijn. Wij hadden op enkele dagen Pieterpad na, wat ik liep met zijn zus, nog nooit samen zover gelopen. Ik zei tegen hem ‘wat super stoer van jou!’ ‘Ik schrijf mij ook in, hou geen rekening met mij  of met elkaar, en samen zullen wij zien hoe het loopt’

Samen, beide kinderen en ik, hebben veel mogen doorlopen, maar deze beide lange tochten in 2023 werden bijzonder. In Gulpen met mijn dochter en in Someren met mijn zoon over de finish! Geluksmomentjes om te koesteren.

15 Juni 2024, bijna startklaar voor de nacht. De laatste praktische zaken afstemmen met mijn vriendinnetje, nog enkele uurtjes in de middag proberen te slapen en dan is het zover.

In de ochtend ga ik naar mijn pap, hij is 88 jaar en woont in het zorghuis. Helaas heeft Alzheimer grip gekregen op zijn brein. Ik knuffel hem en samen eten wij een stukje vlaai.

Ik zeg tegen hem dat ik jarig ben geweest en dat het morgen vaderdag is. Samen hadden wij er stilletjes weer een jaartje bijgekregen als vader en dochter. Dankbaar dat ik dit moment nog met hem kan beleven. Meteen voel ik ook de pijn in mijn hart, als ik een foto naar mijn kinderen doorstuur van mijn geluksmomentje met hun opa. Een pijn van de velen jaren dat mijn kinderen hun vader missen. Een gevoel wat ik zelf nooit zal kennen, wat betreft hun jonge leeftijd, maar wel een pijn die nooit meer uit mijn hart zal gaan. Hun laatste vaderdag samen was 20 jaar geleden.

Zaterdagavond 22.30uur, de tocht is gestart. Lol en plezier en aan leuke momenten ontbrak het zeker niet. Het regenachtige weer, was een puntje van aandacht en zou deze tocht niet eenvoudiger maken. Na een aantal kilometers ‘voelde en wist ik het al’, er was iets te verdiepen en te doorleven in mijzelf. Ik was net iets teveel met het verleden bezig terwijl ik liep om vooruit te komen en in ieder geval deze 70 km af te vinken. We gingen voor het plezier en de persoonlijke uitdaging. En alles uit het verleden was immers voorbij.

2004 – 2024. De twintig voorbije jaren gingen in enkele flitsmomenten aan mij voorbij.

Precies deze nachtelijke wandeling met de finish op zondag én vaderdag 2024 maakte het tot een bijzondere én verdiepende tocht. Mijn kinderen ‘zonder vader’, daar gaat mijn aandacht naar toe. Hun vader die niet meer fysiek in ons leven is. Een pijn die ik nooit zal kunnen wegnemen, hoe graag ik het ook zou willen. Een pijn die mijn hart nog steeds kan verscheuren, op de momenten dat ik hun pijn voel en zie. De duisternis van de nacht, zoals ik vele nachten in duisternis heb doorgebracht. De kadans van het lopen, die ik herken uit duizenden.

Beide kinderen die het geweldig doen en zich twintig jaar lang een weg door hun mentale, fysieke én emotionele leven hebben gebaand. Studeren, sporten, reizen, het leven vieren en de wijde wereld in. Al heel wat jaren in uitdagende jobs en ja, hun vader zou mega trots op ze zijn. Ook deze medaille kent een keerzijde. Geluk, plezier en verdriet gaan vaak hand in hand. Het gemis laat zich niet meten in tijd en in jaren. Iedere nieuwe levensfase, kent momenten om te delen. Het afstuderen, de eerste baan, relaties, ‘eigen thuis’ en nu met 2 heerlijke kleinkinderen. Hun vader die ik het had gegund om dit mee te kunnen maken, maar dat heeft niet zo mogen zijn.

Kleinkinderen die geen vaderdag cadeautje gaan maken voor hun opa. Een kleinkind wat niet de liefde en geborgenheid gaat voelen, zoals mijn vader zijn kleinkinderen heeft kunnen geven. Mijn vader die al die jaren als stille kracht achter mij stond. Mijn vader die mijn klankbord en steun en toeverlaat was, maar ook van mijn kinderen. Dag en nacht stond hij voor ons allen klaar.

Reflectie momenten en achterom kijken, hoort erbij. Hoe graag wij ook vooruit willen en doorgaan met ons leven. Wat heeft het verleden ons te leren en wat al die talloze levenslessen? Opgeven had gekund maar was voor mij geen optie. Op de momenten van flinke uitdaging, zoals het beklimmen van de Keutenberg, met een helling van 22% ben ik weer terug naar het hier en nu. Mijn aandacht gericht op de flinke klim. ‘Focus en doorlopen Gerrie, zeg ik tegen mezelf’.

Met de finish in zicht, ‘de schrobbeler op’ en als laatste klim de Gulpenerber in mijn uppie, kregen mijn tranen alsnog de vrije loop. Ook nu was het mij gelukt, dit doel was bereikt. Met mijn vriendinnetje ging ik het vieren en nog net voor de echte finish had ik wijselijk mijn tranen onder controle en een lach op mijn gezicht.

En ik wist: ‘Pap, vandaag is het vaderdag en deze tocht draag ik op aan jou’. Voor alles wat je mij geleerd en gegeven hebt betreffende wijsheden, inzichten en levenslessen. Dankbaar dat jij er kon zijn voor mij en mijn kinderen in een tijd die op z’n zachts uitgedrukt niet altijd eenvoudig was.

En, zonder dat ze het wisten of dat ik het vooraf had bedacht, voelde ik dat ik deze tocht ook liep voor mijn beide kanjers van kinderen. Bij de klim en afdaling van de Gulpenerberg besefte ik opnieuw hoe onwijs trots ik op beide ben. Dat ze zoveel energie uit het leven halen, en zoveel harde levenslessen hebben weten om te zetten naar kracht, wijsheid en liefde, met respect en begrip. Sociaal, doortastend en met ’n luisterend oor voor de ander.

2004 – 2024, de cirkel van het tweede decennium ‘leven met verlies’ is bijna rond.

Als wij het hebben over ‘de weg, het lot en de bestemming’, dan denk ik dat wij alles wat we nog steeds ‘niet fijn of moeilijk vinden’, ons het allermeeste heeft geleerd en het mooiste heeft gegeven.

Ook dat laatste is een feit. ‘Dankzij of ondanks’, dat zullen wij nooit weten. Maar wat ik zeker weet is dat ik deze ervaring blijkbaar nodig had om te worden wie ik ben. Waar ik, met de keuze die mijn echtgenoot maakte, een ander pad moest kiezen en de koers flink moest wijzigen, ook mij zegeningen weet te tellen. Omdenken, kijken wat er wel is, in plaats van ‘wat als’ en ‘wat misschien had kunnen zijn’.

Dat er prachtige momenten en situaties, als antwoord op alles, wat niet eenvoudig en ronduit moeilijk was, zijn teruggekomen. Dat het leven, gelijk de zee heeft gegeven en genomen. Dat ik vele dagen de lach op de gezichten van mijn kinderen zie en een pure lach op mijn gezicht mag voelen. Dat ik kan genieten, in al zijn eenvoud en weet dat het leven je alles geeft wat je nodig hebt om te worden wie je mag zijn of in de kern al bent.

Dankbaar en mét acceptatie van al de twintig jaren die voorbij zijn gevlogen. Met een hart gevuld met vertrouwen en liefde, uitkijken naar al het moois wat het leven (nog) te bieden heeft.

Geluk, gezondheid en liefde zijn niet te koop. De mooiste momenten zijn goud waard en met geen geld te betalen. Ik kreeg een appje tijdens de finish ‘knap gedaan, deze mag weer in de boeken’. Ja ook deze tocht ga ik voor altijd herinneren!

Na twintig jaar gaat het symbolisch wederom tijd worden voor een nieuw begin…. Wandelen verdiept en geeft ruimte. Deze dejavu’s had ik blijkbaar nodig om even terug te kunnen naar toen, maar vooral om ook weer door te gaan. Tijd voor nieuwe wegen of nieuwe herinneringen op oude gebaande paden, wie zal het zeggen. Ik kijk er naar uit en weet, You’ll never walk alone…

Wat zijn jouw dromen en nieuwe wegen..?