En dan ga je de wereld vertellen dat je een boek gaat uitgeven …

1 September

Zomaar een dag op de kalender, maar toch, we herkennen vast allemaal wel de dagen die in ons geheugen gegrift staan… 1 september is voor mij niet daadwerkelijk zo’n dag, maar wel één van de dagen tijdens een fase dat mijn leven op z’n kop stond.

Zelfs enige vreemde vorm van “opluchting” op  deze 1e september van 2021, wetende dat augustus voorbij is. Augustus, de meest heerlijke zomermaand, hoe kun jij nu opgelucht ademhalen dat deze voorbij is? Wees gerust, ook ik kan oprecht genieten van een augustus maand vol zon, leuke uitstapjes, de natuur en een middag op terras. Een cappuccino in de zon, was toen, maar is nu nog steeds mijn guilty pleasure.  De zon op mijn huid, niets moet en heerlijk genieten van het moment en de koffie.

Serieus, dit was lange tijd terug, in die bewuste augustus zomermaanden volledig anders. De zon was bijna het enige wat mij rust gaf en mij kon verwarmen, midden in de heftige storm die verraderlijk om mij heen raasde en waar ik mijzelf ternauwernood staande wist te houden. September was een “tussenmaand”, niet wetende dat in oktober mijn wereld echt in brand zou staan.

Nu zul jij je misschien afvragen “Gerrie, waar heb je het over”?

Diegene die mij beter kennen weten dat er een tijd in mijn leven is geweest, dat mijn wereld in brand stond. Lange tijd geleden, 41 jaar jong en niet wetende dat ik na de rustige septembermaand, in oktober een nieuwe rol zou gaan krijgen en er voorgoed de toevoeging “weduwe van”, in mijn paspoort kwam te staan. Als alleenstaande moeder, gingen we samen met z’n drieën verder. Dat was het enige wat ik wist, van al het andere wat op mij te wachten stond had ik geen enkel idee …

Maar… “iets wat zich lang geleden heeft afgespeeld, ga je nu toch niet benoemen of tot gespreksstof maken”?

Dat klopt. Enkel zelf heb ik in die turbulente periode, voorafgaand aan het overlijden en ook de lange reis die daarop volgde, mijzelf en de wereld beloofd, dat ik ooit een boek zou gaan schrijven, over de meest bizarre periode in mijn leven. Een boek voor mijzelf en voor mijn kinderen, met details en een verfijnde afspiegeling van de situatie. De gecomprimeerde versie, als vertrekpunt voor mijn innerlijke reis als weduwe.  Het was niet zomaar een reis, maar een bijzondere reis, nadat mijn man en de vader van onze kinderen zelf had gekozen voor de dood. Een doodsoorzaak, die omgeven is door taboe, schuld en schaamte. Er waren mensen in mijn directe omgeving die dit zo’n heftige gedachte vonden, dat ze als doodsoorzaak een  “een hartstilstand”, sociaal en maatschappelijk acceptabel en verantwoord hadden gevonden. Deze vraag is mij zelfs letterlijk gesteld. “Is het niet beter en passender, dat dit binnenkamers blijft en dat zijn keuze niet de aanleiding was voor zijn overlijden”?

Mooie families binnen keurige milieus. Juist daar is een zelfdoding niet het beste scenario. Helaas, het wél benoemen was voor mij de enige juiste weg. Niet wegduwen onder een tapijtje en de wereld iets anders laten geloven dan dat de werkelijke waarheid was. Tot het allerlaatste moment had ik de hoop dat dit scenario zich niet zou voltrekken, maar dat was een ijdele hoop. De ramp was voltrokken, hij had ons los gelaten, en wij moesten hem met pijn in het hart laten gaan. Wij waren allen verliezers. Hij verloor het leven, en wij verloren alles wat hij in ons leven betekende.

Maar is dat ook zo? Het taboe doorbrekende wilde ik er in ieder geval over praten. Je kunt je ook de vraag stellen “is doodgaan erg”?  Psychisch ziek en zich van al het lijden verlossen. Vanuit zijn perspectief, was dat waarschijnlijk het meest logische scenario en zijn enige wens voor dat moment. Voor hem en voor ons het meest heftige besluit in een mensenleven. Een besluit met vergaande gevolgen voor al zijn dierbare direct om hem heen. Met dit thema ben ik inmiddels 17 op reis. Een innerlijke reis, vol pijnpunten, leermomenten, ontdekkingen, inzichten, ontberingen en vooral heel veel vallen en weer opstaan. Persoonlijke ontwikkeling, nieuwe kansen en ongelofelijk veel meer. Mijn uiterlijke reis, is bijna zeker een andere reis geweest dan mijn innerlijke reis. De uitspraak “jij bent sterk, jij kunt dit wel”, of “het gaat je lukken, je moet gewoon door”, heeft mij misschien wel te vaak een masker op laten zetten om daadwerkelijk de draad van het leven weer op te kunnen pakken.

Ik was niet sterk, maar ik voelde op enige manier dat ik sterk moest zijn, om staande te blijven. Ik was hier niet op voorbereid en had dit letterlijk nog nooit gedaan. Het ouderschap is in ieders leven een avontuur en een onbekend pad, maar nu kreeg dat pad toch wel een hele vreemde wending. Ik kon niet anders dan zijn keuze, inclusief deze ingrijpende verandering accepteren.

Ik was gelukkig niet alleen, er waren twee kanjers van kinderen. Mijn kinderen, welke het ongeschreven recht hadden op een gelukkige jeugd en een mooie toekomst, voor zover je van een recht en verworvenheid kunt spreken. Een ongeschreven wens van iedere ouder en ook van mij. Onze kinderen, hadden één ouder verloren in het aardse bestaan, ik voelde dat ik niet kon verzaken en dat er enkel een weg vooruit was. Ja, ik ben mijn eigen koers gaan varen, waar de buitenwereld misschien niet alles van begreep, maar wel een koers waarin ik mijn kinderen meenam, op weg naar het onbekende.

Later heb ik zelfs ooit teruggekregen, dat ik zo sterk was en weinig verdrietig. Een uitspraak welke mij bijna van mijn stoel liet vallen. En heel eerlijk, een uitspraak die mij nog meer mijn eenzaamheid liet voelen, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Vooral als deze komt van iemand uit je directe omgeving, waarvan je enkel hoopte dat er een schouder was, waar je op  mocht leunen en een deur die onvoorwaardelijk voor je openstond. Als je nachten zwarter zijn dan je durft toe te geven. Laat staan erover praten. Als je tranen rijkelijk stromen, maar dat de samenleving een glimlach fijner vindt dan ga je daarop sturen. Niet handig om in het openbaar verdrietig te zijn, dus dan ga ik mijzelf vooral trainen om dat in de toekomst te voorkomen. Kortom, zo kan ik nog heel wat tips geven, maar daar is niet waarvoor ik het boek geschreven heb. Misschien ten gevolgen van zijn overlijden, werd er in mij een ware levenskunstenaar geboren, wie zal het zeggen, maar ik denk van wel. Alles verloren, maar ondanks het diepe gemis, wat voor eeuwig blijft, hebben wij samen misschien wel heel veel meer teruggekregen. Dat is wat ik heb geprobeerd vast te leggen. Het taboe van zijn keuze voor de dood doorbreken. Je leven oppakken en opnieuw de zon opzoeken. Het positieve blijven zien en dat zijn overlijden een boodschap in zich draagt, waar wij allen iets van kunnen en mogen leren.

Nu na 17 jaar, ben ik dankbaar en blij met alles wat er op mijn pad is gekomen. De scherpe randjes zijn er vanaf, het verdriet heeft een plaatsje gekregen en het rouwe proces is op alle manieren doorlopen. De venijnige momenten van gemis, kunnen soms hard toeslaan in de meest vreemde situaties, en dat zal voor altijd zo blijven. Ook dat is een vorm van acceptatie.

In het afgelopen half jaar heb ik vele woorden aan het papier toevertrouwd. Met een lach en een traan en ook nu met vallen en opstaan. Mij enorm kwetsbaar opgesteld en op vele momenten de pijn nogmaals letterlijk gevoeld. Helend en ook confronterend, om te weten dat ik al deze woorden niet voor mijzelf heb geschreven, maar om te delen met de wereld.

Om het taboe van een zelfdoding te doorbreken. De eenzaamheid, de eenzame strijd, zowel van hem als van mij en onze kinderen, de psychische wanhoop tijdens het ziekteproces.  De zoektocht op weg naar hulp en een helpende hand. Maar ook op de weg terug. De zin van het leven en de helende reis, waar velen van ons in het leven mee worden geconfronteerd.

Ben ik trots op mijn reis? Nee is mijn eerste ingeving. Anderzijds Ja!

Hoe anders had ik op dit moment in het leven willen staan. Nooit gedacht en gehoopt dat ik in de meest slechte levensechte film een hoofdrol zou gaan krijgen. Maar gehoopt dat wij als “ouders”, nu in deze fase, volop konden genieten van het leven. Veilig en geborgen. Samen trots konden zijn op onze kinderen en met een knipoog naar de tijd die zou gaan komen. Gezien de leeftijd om op enig moment te gaan genieten van een welverdiend pensioen. Om samen hand en hand de laatste levensfase in te gaan, met de man waar ik ooit mijn eeuwige trouw aan had beloofd. Tot de dood ons zou scheiden …

Dit alles is niet meer en zal er ook nooit meer zijn. Ik ben absoluut trots op ons samen en op de reis die wij met z’n drieën hebben gemaakt. Niet perfect en niet zonder struggles, uitdagingen en flink wat valpartijen. Maar ook met heel veel mooie momenten, veel plezier en oprecht heel veel dankbaarheid.

Er is een bekend gedicht van “de Krijger”, waarbij de essentie is dat je niets kreeg waar je om vroeg, maar alles kreeg wat je nodig had om je weg te vervolgen op je levenspad. De extra kracht die ik nog steeds kan vinden in het geloof en voelen dat er een diepere onderliggende boodschap is. “God geeft nooit meer te dragen, dan je schouders dragen kunnen”. Het verliep zeker niet vanzelf en het was geen geoliede machine, maar altijd was er weer de zon en het licht. De positiviteit en de vreugde. De kansen en de mogelijkheden. En dat is precies datgene ik dagelijks meeneem in mijn werk. Dat is precies datgene dat ik zelf heb ervaren en door kan geven aan anderen. Dat is mijn innerlijk weten en dat wil ik met het schrijven van dit boek delen.

Empoweren, bemoedigen, positiviteit, omdenken, kijken naar datgene er wel is, en niet enkel naar het gene je mist of er niet meer is. Bevlogenheid om alles uit het leven te halen wat erin zit. Liefde verscholen in hele kleine dingen. Aandacht voor de ander, puur en oprecht.

Creativiteit heeft mij ook in dit proces heel veel verder gebracht dan dat ik had durven dromen. Verder dan de horizon en verder dan ik ooit had kunnen bedenken. Een klein beetje licht zijn voor een ander.  Maar ook vertrouwen, moed, lef, niet bang aan de zijlijn staan, maar het leven gaan leven. Dansen op een koord. Als een leeuwin gestreden voor mijn kinderen, op de momenten waar het nodig was. Volledig buiten mijn comfortzone en enkel mijn ouders als veilig steuntje in mijn rug van onvoorwaardelijke liefde.

Voor een medemens, of ondernemer in moeilijke tijden. Dat kleine beetje extra, waar je voor een ander een wereld van verschil kunt maken. Misschien wel precies datgene wat ik zelf vaak heb gemist en ontbeert, wat mijzelf een diepe eenzaamheid heeft laten voelen en daarom weet wat voor een ander een klein beetje extra aandacht kan betekenen…

Vrijgevig, staat mijn hart en deur vaak open voor een ander. Privé en zakelijk. Dat kleine beetje aandacht. een kopje koffie, of luisterend oor kan nog steeds een wereld van verschil maken. Zelf ervaren en zelf ondervonden. Iets dat ik voor altijd meeneem en ook nu enkel wil omdraaien, richting de dankbaarheid en vreugde. En mij als mens zoveel innerlijke rijkdom heeft gebracht, iets wat nooit uit te drukken is in geld, maar voelbaar is in je hart.

Ben je nu nieuwsgierig geworden en wil je meer weten over de inhoud van mijn boek? Dan moet ik je toch nog vragen om enig geduld. De ruwe versie is klaar, maar het bijschaven, het opmaken en het afronden, dat gaat in de komende weken gebeuren. Over enkele maanden hoop ik het fysieke gedrukte exemplaar  in handen te hebben. Uiteraard hou ik ook jou daar graag van op de hoogte. Het hoge woord is eruit, het boek gaat er komen en de wereld mag het weten. Fijn dat je hebt gelezen tot hier en dankbaar dat je hiervoor de tijd hebt genomen.

Volg mij op … facebook en Linkedin

Voor mij is dit een groot avontuur en een flinke stap buiten mijn comfortzone. Ook nu kan ik enkel zeggen dat ik het nog nooit heb gedaan. Ik heb geen idee, hoe mijn meest kwetsbare persoonlijke avontuur zijn weg zal gaan vinden en welk pad mijn boek, samen met mij, gaat lopen. Het enige wat ik weet is dat ik de stap genomen heb… enkel die eerste stap. Op weg naar een boek, geschreven met een speciale intentie. Er is altijd een weg vooruit, wat het leven je ook brengen mag.

Liefs Gerrie